W sobotę zamiast normalnie pić wódkę jak biały człowiek znów dłubałem, szyłem, szlifowałem skórę.
Dokończyłem dwie pochewki dla noży których używam na co dzień. Dla dwóch noży – Morakniv 510, który jeździ ze mną w samochodzie oraz dla Morakniv Classci 2, który noszę w torbie z lapkiem.
Nie ma się co rozpisywać, najkrócej – piękne rzeczy. Prawie jak cycki.
Więcej zdjęć w galeriach:
Pochwa skórzana dla Morakniv Mora 510
Pochwa skórzana dla Morakniv Mora classic 2
Znów podłubałem w skórze!
Czas jakiś temu znajomy podesłał mi nóż z którym szwenda się tu i ówdzie od lat szczenięcych. Skórzana pochwa noża się sfatygowała nadgryziona zębem czasu oraz nożem tymże również. Zapragnął Miandas nowej pochewki dla swego kozika i wymyślił, że ja umiem, to mu wykonam.
Na marginesie, jednak ważne – Miandas w ogóle nie narzekał że długo! Zapewne zdawał sobie sprawę z tego, że to są poważne prace rzemieślnicze i warto poczekać te 2 – 3 tygodnie miesiące na końcowy efekt… :)
Po kolei…
Dotarł do mnie nóż.
Specyficzny skurwiel, każdy przyzna!
Podłubałem już jakiś czas temu ale pokazuję z opóźnieniem, bo prezentowana pochewka miała być niespodzianką.
Skórzane ubranko na małego necka KA-BAR!
Nóż, który nosi i używa mój syn był wyposażony fabrycznie w – powiedzmy delikatnie – średnio fajną pochewkę z tworzywa. Może nie jest ona tragiczna ale też przysłowiowej dupy nie urywa.
Trzeba było dopomóc losowi. Oraz nożowi i dziecku.
Pomoc ta objawiła się w postaci kawałka skóry średniej grubości, dratewki, zatrzasku i jakichś tam, powiedzmy dwóch godzin pracy.
Poniżej objawienie:
Taaa… Podłubałem.
Jakiś czas temu uszyłem dla małego noża skórzane ubranko, czyli – za przeproszeniem – pochwę (Ubranko dla noża czyli pochwa dla Morakniv Classic 2/0).
To była moja pierwsza pochwa (na nóż oczywiście). Całkiem fajna mi wyszła. Poszła gdzieś w świat, mam nadzieję, że się nie rozleciała. :)
Jako że ostatnio utopiłem swój drogi nóż, a postanowiłem nie kupować kolejnego (yeah hahahhaa!!) zacząłem przetrząsać szafy, szuflady, bagażnik dyliżansu i inne tajne skrytki w poszukiwaniu narzędzi tnących najwsami zwanych właśnie. Okazało się, że mam kilka. Też drogie, mimo, że jeden z gównianą pochewką, inny w ogóle bez.
Zaparłem się, zacisnąłem zęby i nie kupiłem kolejnego. Postanowiłem, że uszyję skórzane ubranka dla moich harpaganów. Na pierwszy ogień poszedł nóż Morakniv Classic Original 2. Piękny, świetny, drogi. Tylko w oryginale ta pochewka taka jakaś… Może dobra dla jakiegoś hipstera ale nóż mam mieć pochwę… No nie brzydszą od niego samego, czy nawet ode mnie (a ta była).
Classic Original 2 w oryginale wygląda tak:
Czyli kulawo, c’nie? Mimo iż pochwa z powyższej ryciny to „wulkanizowana skóra” jak to pięknie opisuje producent tego cacka. Cokolwiek to znaczy pochwa przedstawia się jak czerstwy kawałek bakelitu. Może to i classic ale mnie oczy kole.
Tak piękny, drogi i wspaniały nóż powinien mieć pochwę ze skóry bydlaka. Konkretną, klasyczną jak finka (nóż taki).
Powalczyłem, pociąłem, pokleiłem, poszyłem, poszlifowałem, natłuściłem i tadaaam:
Czasu mało, zamiast więc pić alkohol w piątkowy wieczór jak biały człowiek postanowiłem dokończyć to co zacząłem jakieś dwa tygodnie temu.
Robota „w skórze” wymaga cierpliwości. I doświadczenia. Cierpliwości nie mam zupełnie ale za to doświadczenia w skórnym rzemiośle nie mam w ogóle. :)
Cierpliwość była więc wskazana. Po pierwsze – chciałem zrobić pochewkę dla finki ze snów, po drugie nie chciałem jej skopać, a po trzecie czasu wolnego na zabawę brak.
Pochewka powstawała więc tak jak wspomniałem jakieś dwa tygodnie. Czasem dłubałem przy niej 30 minut, innego dnia pięć, a przez kilka następnych nie widywałem się z nią w ogóle. Wzięło mnie jednak coś zmobilizowało, rzuciłem wszystko i dokończyłem dzieło moje niemal wspaniałe!
Szycie to życie pomyślałem, no bo ile można pić??
Orzeszku…
Szycie zaistniało w mojej chorej głowie dzięki Orzeszku. Orzeszkowi. Orzeszce. Dziewucha taka, znajoma, Kobiałka Doktora… Echh i tak nie skumacie ale nie musicie. Chodzi o to że Orzeszek ten dłubie w skórze, paczajcie sobie tu: www.arqueta.pl
Paczałem ja tam czasem tak jako i wy teraz paczacie i podziwiałem ja co ta Orzeszka tam majstruje. A majstruje Orzeszka fajne przedmioty.
Podobało mi się. To było dobre.
No i ten Orzeszek vel. Arqueta wziął i na ostatnim, jesiennym Zlocie Reconnetu szył Ci on ona portfel dla (niestety) Bubla. Tak ja sobie paczałem i paczałem na to szycie i w głowie mojej myśl złota zaświtała, że taki Szewczyk Dratewka to klawy gość musiał być. Postanowiłem spróbować.
Także ten, tego… :)
